Η Ελλάδα ή η Τουρκία είναι ο τόπος γέννησης της τυραννίας;

Του Δ-ρα Ανθρωπολογίας Νίκου Α. Πουλιανού

Περίληψη

Σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα η λέξη τυραννία μάλλον γεννήθηκε στις Σάρδεις, ενώ κατά τα μυθολογικά (όπως επίσης γλωσσολογικά) προέρχεται από το όρος Όλυμπος.

Λέξεις κλειδιά: Τυραννία, Ζεύς, Πελασγική, Λυδική, Ελληνική.

Για μια καλύτερη προσέγγιση στο παραπάνω ερώτημα (του τίτλου), είναι ανάγκη να εξεταστεί κατ’ αρχάς η σημασία της λήξης τυραννία. Στα περισσότερα λεξικά, ως τύραννος εννοείται το πρόσωπο που σαν δικτάτορας καταλαμβάνει την εξουσία με εξέγερση ενάντια στην προηγούμενη κυβερνητική τάξη (όπως αυτή της βασιλείας, αριστοκρατίας, δημοκρατίας κλπ).

Όσον αφορά την ετυμολογία, στο λεξικό του Δημητράκου (1959) αναφέρεται ως πιθανή καταγωγή (απαρχή) της λέξης τύραννος από το δωρικό κοίρανος, ακουστικά (ηχητικά) συσχετιζόμενο με το κύρανος και ως εκ τούτου από το κύριος (ενν. κάποιου). Η ίδια εκδοχή αναφέρεται ως πιθανή επίσης στο λεξικό των Λιντλ και Σκοτ (Liddell & Scott), 2007.

Σύμφωνα με τον Μαρωνίτη, 1964, η έννοια της λέξης τύραννος πρέπει να είναι η ίδια με την παραπάνω αναφερόμενη, ενώ κατά τον Βασιλείου (εκδόσεις Ζαχαρόπουλου, σελ. 30-31), η λέξη θα πρέπει να αποδοθεί ως συνώνυμη του βασιλέα, με αναφορά επίσης σε μια λυδική πιθανή προέλευση. Πρόσφατα ο Μπαμπινιώτης (2011), στο ετυμολογικό του λεξικό υπέθεσε πως η λέξη τύραννος προέρχεται από ένα προελληνικό υπόστρωμα (ήτοι μάλλον πελασγικό) ή από μια γλώσσα της Μικράς Ασίας (δίχως όμως να την προσδιορίζει, όπως είχε κάνει ο Βασιλείου με τη Λυδική). Ο Μπαμπινιώτης επίσης γράφει ότι η συσχέτιση του ιδίου λήμματος (τύραννος) με την ετρουσκική λέξη τούραν (turan) πρέπει να θεωρείται αμφίβολη. Αντίθετα, σύμφωνα με την άποψη του συγγραφέα του παρόντος άρθρου, καθότι η ινδοευρωπαϊκή θεωρία μπορεί να εκληφθεί ως ελάχιστα θεμελιωμένη, η ετρουσκική λέξη turan δεν πρέπει να θεωρείται ως αμφίβολης συσχέτισης.

Παρατηρώντας την ελληνική Βικιπέντια (24 Δεκεμβρίου 2016), η ετυμολογία της λέξης τύραννος παρουσιάζεται βασικά ως Πελασγική. Η αγγλική Βικιπέντια (9 Μαρτίου 2017) αναφέρεται σε μια προελληνική γλώσσα (κατά πάσα δηλ. πιθανότητα την Πελασγική), υποδεικνύοντας όμως επίσης (εναλλακτικά) και τη Λυδική. Η ρωσική Βικιπέντια (1 Δεκ. 2016) παραπέμπει αντίθετα στην Ανατολία, προτείνοντας μια νέο-χετιτική ή ακόμα και φιλισταϊκή γλώσσα προέλευσης της λέξης τυραννία.

Ανιχνεύοντας το ιστορικό μητρώο, η παλαιότερη τυραννία αναφέρεται στο βιβλίο Κλειώ του Ηροδότου από την Αλικαρνασσό (το σημερινό Μπόντρουμ - Bodrum). Η τυραννία που περιγράφει έχει σχέση με τον σωματοφύλακα της αυλής των Σάρδεων Γύγη, ο οποίος φόνευσε τον βασιλέα Κανδαύλη, νυμφευόμενος στη συνέχεια την όμορφη σύζυγο τού πρώην κυρίου του. Κατ’ αυτό τον τρόπο, αλλά και την υποστήριξη του μαντείου των Δελφών, ο Γύγης κατέκτησε το θρόνο της Λυδίας (γεγονός που ενδεχομένως έχει επίσης κάποια σχέση με τις επιδρομές των Κιμμερίων που έγιναν εκείνη την εποχή). Ο φόνος του Κανδαύλη πρέπει να έλαβε χώρα το 717 ή το πολύ το 692 π. Χ. στις Σάρδεις (γνωστές σήμερα σαν Σαρτ ή / και Σάρντις - Sart ή / και Sardis ). Ακουστικά (ηχητικά) στη σημερινή προφορά της Ελληνικής, αλλά πιθανότατα και κατά την αρχαιότητα, οι λέξεις Σάρντις και Σάρντεις συμπίπτουν, όμως η μορφή που έχει στον πληθυντικό αριθμό (δηλ. Σάρδεις) πρέπει να είναι μάλλον πιο ακριβής (όπως π.χ. ήταν στον πληθυντικό οι πόλεις - κράτη Αθήναι, Θήβαι κλπ).

Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, την Ελλάδα, ο παλαιότερος γνωστός τύραννος είναι ο Φείδων από το Άργος (668 π. Χ.) ή ο Κύψελος από την Κόρινθο (657 π. Χ.), οι οποίοι είχαν ανατρέψει τη μέχρι τότε επικυρίαρχη αριστοκρατία στις παραπάνω πελοποννησιακές πόλεις. Συνεπώς είναι πιθανό πως κάποιοι Έλληνες όταν πληροφορήθηκαν την επιτυχία του Γύγη, πήραν κουράγιο και προσπάθησαν με παρόμοιους τρόπους να ανατρέψουν τους προηγούμενους κυβερνήτες.

Στο σημείο αυτό μπορεί να σημειωθεί επίσης: Α) Ότι η λέξη τύραννος απαντάται επίσης στα ομηρικά έπη και Β) Πως δύο από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας ήταν οι τύραννοι Κλεόβουλος o Ρόδιος και Περίανδρος ο Κορίνθιος (γιος του προαναφερμένου Κύψελου).

Επομένως, με βάση τις προηγούμενες μαρτυρίες ιστορικού περιεχομένου, η Τουρκία (ή η Ανατολία, υπό μια ευρύτερη έννοια) πρέπει να είναι ο τόπος γέννησης της λέξης τυραννία.

Αντίθετα και όπως «διδάσκει» η ελληνική μυθολογία, ο Ζεύς κατέλαβε την εξουσία νικώντας τον πατέρα του Κρόνο (τον επονομαζόμενο Σατούρνο – Saturno από τους Ρωμαίους). Επίσης στην τραγωδία Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου, ο Ζεύς αναφέρεται ως «ο θεών τύραννος». Από τη μυθολογική επομένως σκοπιά η λέξη τυραννία είχε αρχικά χρησιμοποιηθεί στην Ελλάδα, αλλ’ όμως είναι επίσης αλήθεια πως ο Αισχύλος (ένας από τους Μαραθωνομάχους) έζησε δύο περίπου αιώνες μετά τον Γύγη.

Μια άλλη, ενδιάμεση ένδειξη, ιστορικής (τε) και μυθολογικής αξίας, προέρχεται από την τραγωδία του Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος (δηλ. του τύραννου που κατά λάθος σκότωσε τον βασιλιά των Θηβών Λάιο, ο οποίος έτυχε να είναι επίσης ο πατέρας του Οιδίποδα). Στη συνέχεια ο Οιδίπους νυμφεύθηκε τη σύζυγο του Λάιου (και μητέρα του Οιδίποδα) γινόμενος έτσι ο επόμενος βασιλιάς των Θηβών (παρομοιώς όπως ο Γύγης στις Σάρδεις). Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς ο Οιδίποδας (σαν εγγονός του Κάδμου), ήταν σύγχρονος με τον (ημίθεο) ήρωα Ηρακλή, έζησε δηλ. λίγο πριν τον Τρωικό Πόλεμο (τουτέστιν στο τέλος της εποχής του Χαλκού). Σχεδόν σύγχρονος ήταν επίσης με τον Πέλοπα, ο οποίος μετανάστευσε στην Ελλάδα από τη Λυδία ή τη Φρυγία. Υπ’ αυτές τις οπτικές η χρήση της λέξης τυραννία ενδέχεται να είναι πολύ παλαιότερη σε σύγκριση με την εποχή του Γύγη και ενδεχομένως ελληνοπελασγικής προέλευσης. Από τον Άγρωνα (τρισέγγονο του Ηρακλή), ξεκίνησε η λυδική δυναστεία των Ηρακλειδών στις Σάρδεις, τριάντα γενεές πριν τον Ηρόδοτο (με τελευταίο Ηρακλείδη εκπρόσωπο, τον προαναφερμένο Κονδαύλη).

Μέσα στο ανωτέρω πλαίσιο είναι δύσκολο να υποτεθεί πως ο Πέλωψ από την Ανατολία έγινε βασιλιάς στην Ελλάδα χωρίς να μιλά την ελληνική γλώσσα (όσο πλούτο κι αν διέθετε) ή ότι ένας απόγονος του Ηρακλή, που έγινε βασιλιάς στις Σάρδεις, δεν γνώριζε καλά τη λυδική γλώσσα (η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να θεωρηθεί ως διάλεκτος της Πελασγικής;). Πάντως αμφότερα τα ανωτέρω παραδείγματα, όπως επίσης από τις κατά Άρη Πουλιανό (1980) γλωσσολογικές παρατηρήσεις αναφορικά με τον «εμφύλιο» Τρωικό Πόλεμο, καταδεικνύουν ισχυρές πολιτισμικές και εμπορικές επαφές, αλλά ενδεχομένως επίσης και μια στενή συγγένεια ανάμεσα στην Ελληνική με άλλες γλώσσες της Ανατολίας. Το διπλό «ν» στο τέλος της λέξης τυραννία δεν απαντάται σε άλλη λέξη του αρχαίου ή σύγχρονου ελληνικού λεξιλογίου (όπως εξάλλου επιβιώνει σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες), υποδηλώνοντας είτε την προέλευσή της από την Πελασγική, είτε από μια συγγενική και γειτονική γλώσσα (όπως η προαναφερμένη Λυδική).

Οπωσδήποτε τα πράγματα έχουν περιπλακεί ακόμα περισσότερο μετά τη δημοσίευση της αρχαιολόγου Χέττι Γκόλντμαν (Hetty Goldman, 1940, δισέγγονης του Γκόλντμαν Σακς - Goldman Sachs) ότι ο Ηρακλής μπορεί να αντιστοιχεί (πάντως χωρίς παραπέρα αποδείξεις για το ζήτημα) στο θεό Σάνδωνα της Ταρσού (Κιλικίας), την οποία θεότητα ανάγει σε μια εποχή στις αρχές της 2ης χιλιετίας π. Χ. Ο Βασιλείου πάλι (σελ. 31) αναφέρεται στον Σάνδωναως λυδικό θεό - (εκ παραδρομής;) - , τον οποίο οι Έλληνες ταύτιζαν με τον Ηρακλή.

Ανακεφαλαιώνοντας, η λέξη τυραννία πρέπει να είναι ελληνοπελασγικής προέλευσης. Υπέρ αυτής της εκδοχής μπορεί να θεωρηθεί εξάλλου το ρήμα «τυραγνάω», που μαζί με διάφορα παράγωγα όπως «τυραγνία» ή «τυραγνισμένος» (πρβλ. π.χ. επίσης Παπαδιαμάντη, 1888), χρησιμοποιείται ακόμα σε διάφορα χωριά της Ελλάδας (με τη μετατροπή δηλ. του αρχαιότερου «γν» σε διπλό ν). Πάντως παραπέρα έρευνα είναι οπωσδήποτε αναγκαία, την ώρα που, όπως προαναφέρθηκε, πολλά ακόμα εξαρτώνται από την ετυμολογική προέλευση της ίδιας της λέξης.

Υ.Γ. A: Ως φυσικός ανθρωπολόγος, το αρχικό ενδιαφέρον μου εστιάστηκε στους σκελετούς των Μαραθωνομάχων (με αρχική δημοσίευση ένα αγγλόφωνο κείμενο στο ancient-origins). Στη συνέχεια με απασχόλησε η μεγαλειώδης εκστρατεία του αυτοκράτορα Δαρείου στα βόρεια του ποταμού Δούναβη, η οποία (εκστρατεία) αν και ανεπιτυχής, είχε πολύ σημαντικές επιπτώσεις όσον αφορά τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν (ακόμα κι αυτά που σχετίζονται με τις μέρες μας). Το επίγραμμα του Μαραθώνα και ορισμένες παραπέρα σκέψεις για τη μάχη των Θερμοπυλών απέσπασαν επίσης την προσοχή μου. Πάντως η ανάλυση που προωθείται εδώ θα προτιμούσα να είχε γίνει από άλλους πιο ειδικούς, αν και συγγενικούς, επιστημονικούς κλάδους, όπως η αρχαιολογία, εθνολογία, ιστορία ή γλωσσολογία. Επειδή όμως βρήκα λίγα δεδομένα πάνω στα οποία θα μπορούσα να βασιστώ, αισθάνθηκα την ανάγκη να προχωρήσω μόνος μου.

Υ.Γ. B: Το παρόν κείμενο είχε αποσταλεί με ηλεκτρονική επιστολή 14-3-2017 στη Γραμματεία ενός διεθνούς συνεδρίου σχετικού με την πολιτισμική κληρονομιά και τον τουρισμό, που πραγματοποιήθηκε στην Κόνυα της Τουρκίας. Οι διοργανωτές συμπεριέλαβαν την ανακοίνωσή μου στο πρόγραμμα του συνεδρίου για παρουσίαση τον Μάιο του 2017. Δυστυχώς όμως σοβαρότατη ασθένεια με κράτησε κλινήρη και δεν κατόρθωσα να μεταβώ στη γείτονα. Έτσι, ευγνωμοσύνη εκφράζω στον πρόεδρο της Ανθρωπολογικής Εταιρείας Ελλάδος (και πατέρα μου) Δ-ρα ανθρωπολογίας Άρη. Ν. Πουλιανό, για τη μετάφραση, την τελική επεξεργασία, τη δακτυλογράφηση και την ανάρτηση στο διαδίκτυο του παρόντος κειμένου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αισχύλος – Προμηθέας Δεσμώτης.

Βασιλείου Β. (εκδόσεις Ζαχαρόπουλου) – Σημειώσεις (στη μετάφραση του Ηροδότου Ιστορίαι, βιβλ. Κλειώ, σελ. 30, 31).

Βικιπέντια (Wikipedia) – στην Ελληνική, Αγγλική, Ρωσική, λήμματα: τυραννία, τύραννος, μυθολογία - tyranny, tyrant, mythology.

Γκόλντμαν Χέττι (1940) – The Sandon Monument of Tarsus. (Το μνημείο του Σάνδονα στην Ταρσό). Journal of the American Oriental Society. Vol. 60, No. 4, pp. 544-553.

Δημητράκου λεξικό (1959) – λήμμα: τύραννος.

Ηρoδότου Ιστορίαι (1^ο βιβλίο, «Κλειώ»).

Λιντλ και Σκοτ λεξικό (Liddell & Scott, 2007) – λήμμα: tyrant.

Μαρωνίτης Ν. Δ. (1964) – εκδόσεις Γκοβόστη, μετάφραση Ηροδότου Ιστορίαι, βιβλ. «Κλειώ».

Μπαμπινιώτης Γ. (2011), ετυμολογικό λεξικό – λήμμα: τύραννος.

Όμηρος – Έπη (Ιλιάδα και Οδύσσεια).

Παπαδιαμάντης Αλ. (1888) – Διήγημα "Υπηρέτρα" (στίχος: Βασανισμένο μου κορμί, τυραγνισμένα νιᾶτα!…)

Πουλιανός Α. Ν. (1980) – προφορική αναφορά σχετικά με τον «εμφύλιο» Τρωικό Πόλεμο.

Πουλιανός Ν. Α. (2014) – Αγγλιστί: The quest to recover the fallen soldiers of Marathon. - Η αναζήτηση για την ανάκτηση των πεσόντων Μαραθωνομάχων. Ancient-origins.net.

Πουλιανός Ν. Α. (2016 a) – Αγγλιστί: The Secret Strategic Plans of Darius the Great. - Τα μύχια στρατηγικά πλάνα του Μεγάλου Δαρείου. - Ancient-origins.net.

Πουλιανός Ν. Α. 2016 b) – Αγγλιστί: What Went Wrong? The Real Story of the Battle of Thermopylae. - Τί πήγε στραβά; Η αληθινή ιστορία για τη μάχη των Θερμοπυλών - Ancient-origins.net.

Πουλιανός Ν. Α. (2016 c) – Ελληνιστί: Το επίγραμμα του Μαραθώνα (πρβλ: http://www.elzoni.gr/html/ent/797/ent.67797.asp).

Πουλιανός Ν. Α. (2017) – Αναφορά (ρος το Υπουργείο Πολιτισμού σχετικά με το επίγραμμα του Μαραθώνα και τη μάχη των Θερμοπυλών, αρ. πρωτ. 295 / 25 Ιανουαρίου).

Σοφοκλής – Οιδίπους Τύραννος.

Greece or Turkey is the birthplace of tyranny?

By Dr of Anthropology Nickos A. Poulianos

Abstract

According to historical data the word tyranny was rather born in Lydia (Sardeis), while according to mythological evidence (as well as also linguistic) it derives from mount Olympus (Όλυμπος).

Keywords: Tyranny, Zeus, Pelasgic, Lydian, Hellenic.

Concerning a better approach to the above question (of the title) the meaning of the word tyranny (τυραννία) is necessary first to be examined. In most dictionaries, by tyrant (τύραννος) is meant the person who is taking as a dictator the power by a revolt against the previous ruling order (such as kingship, aristocracy, democracy etc).

As concerns etymology, Demetrakos (Δημητράκος) lexicon (1959) refers a probable origin of the word τύραννος from the Doric kiranos (κοίρανος), acoustically related to κύρανος (deriving from κύριος: sir, somebody’s master). This version is quoted as probable also by the Liddell & Scott (2007) dictionary.

According to Maronitis (Μαρωνίτης) 1964, the meaning of the word tyrant should be the same as described above, while according to Vassiliou (Βασιλείου) / Zacharopoulos (Ζαχαρόπουλος) edition, p. 30-31, the word tyrant must be seen as a synonym to that of king, referring also to an eventual Lydian origin. Lately, Babiniotis (Μπαμπινιώτης) 2011, in his etymological lexicon made the hypothesis that the word tyrant derives from a pre-Hellenic substratum (i.e. rather Pelasgic) or from a language of Asia Minor (without defining it specifically, as did Vassiliou for the Lydian one). Babiniotis also writes that the relation of the same entry (tyrant) to the Etruscan word turan must be speculated as dubious. On the contrary to the author’s opinion of the present paper, since the Indo-European theory could be seen as minimum founded, the Etruscan word turan may not anymore be considered of ambiguous correlation.

Observing the Greek Wikipedia (24 December 2016), the tyrant’s etymology is mainly seen as of Pelasgic (πελασγική) origin. The English Wikipedia (March 9^th 2017) refers to a Pre-Greek language (eventually Pelasgic), indicating also (alternatively) the Lydian too. The Russian Wikipedia (Dec. 1^st 2016) indicates (on the contrary) Anatolia, suggesting a Neo-Hittite or even a Philistine language that gave birth to the word tyrant.

Tracing the historical record, the eldest tyranny is reported by Herodotus (Ηρόδοτος) from Halicarnassus (Αλικαρνασσός, the today Bodrum). The tyranny he described is related to the royal bodyguard Gyges (Γύγης), who murdered his king Candaules (Κανδαύλης) and afterwards got married to the beautiful wife of his ex master. In this way, as well as the support of the Delphi oracle, Gyges conquered the Sardeis throne (fact that perhaps was related also to the Cimmerian invasions that took place during same times). Candaules’ murder might have occurred in 717 or at most 692 BC in Sardeis (today known as Sart and / or Sardis ). Acoustically, in Greek language as it is pronounced today and most probably in antiquity, Sardis and Sardeis coincide, but its form in the plural (i.e. Σάρδεις) might rather be more punctual (as p. ex. in plural were expressed the city - states of Athens / Αθήναι, Thebes / Θήβαι etc).

At the other side of the Aegean (Αιγαίο), in Greece, the eldest known tyrant is Pheidon (Φείδων) from Argos (Άργος, 668 BC) or Cypselus (Κύψελος) from Corinth (Κόρινθος, 657 BC), overthrowing the till then reigning aristocracy in the above Peloponnesian cities. Thus it is probable that some Hellenes (Έλληνες) once got informed of Gyges success, took courage and tried in similar ways of revolting against the previous rulers.

Herewith it may be also noted that: A) The word tyrant is met within the Homer’s epics (ομηρικά έπη) and B) Two out of seven sages (wise men) of antiquity were the tyrants Cleobulus from Rhodes (Κλεόβουλος o Ρόδιος) and Periander from Corinth (Περίανδρος ο Κορίνθιος, son of the aforementioned Cypselus).

Therefore, on the basis of the above historical evidence, Turkey (or Anatolia in a broader meaning) must be the birthplace of the word tyranny.

On the contrary and as the Hellenic mythology “teaches”, Zeus (Ζεύς) took the power defeating his father Cronus (Κρόνος - the Roman equivalent of Saturn). Also, in the tragedy Prometheus Bound (Προμηθεύς Δεσμώτης) Aeschylus (Αισχύλος) refers to Zeus as a gods’s tyrant (θεών τύραννος). Therefore, from the mythological point of view the word tyranny was initially used in Greece, but it is also truth that Aeschylus (one of the Marathon fighters) lived a couple of centuries after Gyges.

Another, intermediate indication, of both historical and mythological value comes from the Sophocles (Σοφοκλής) tragedy Oedipus Rex (Οιδίπους Tύραννος, the tyrant that erroneously killed the king of Thebes Laius – Λάιος, who happened to be Oedipus’ father too). Consequently Oedipus got married to Laios wife (and his mother), becoming thus the next king of Thebes (in a similar way as Geges did) . According to the ancient writers, Oedipus (as a Cadmus - Κάδμος - grandson) was contemporaneous to the (semi god) hero Hercules (Ηρακλής), i. e. he lived a little before the Trojan War (meaning, during the late Bronze Age). Almost contemporaneous was also Oedipus to Pelops (Πέλωψ), who migrated to Greece from Lydia or Frygia. Under these points of view the use of the word tyranny could be considered of much earlier times compared to Gyges epoch and therefore of Pelasgohellenic origin. Hercules’ grand-grandson Argon (Άργων) originated the Heracleides (Ηρακλείδες) dynasty at Sardeis, 30 generations before Herodotus (with the last Herakleid representative, the previously mentioned killed king Candaules).

Within the above context it is hard to hypothesize that Pelops from Anatolia became a king in Greece (as much wealth as he had) without speaking the Hellenic language or that Hercules’ descendant that reined in Sardeis did not know well the Lydian language (which could probably be a dialect of Pelasgic?) as well. However both of the above examples, along with the linguistic observations of A. Poulianos (1980) concerning the “civil” Trojan War indicate strong cultural and commercial connections, but probably also a close affinity between Hellenic and other Anatolian languages. The double “n” at the end of the word tyranny is not met in any other Ancient or Modern Hellenic word (surviving however not only in English, but in most of the other European languages too), indicating its origin either from the Pelasgic or from a cognate and neighboring language (as the above mentioned Lydian).

Thinks however got even more perplex after the publication of the archaeologist Hetty Goldman, 1940 (granddaughter of Goldman Sachs) that Hercules might correspond (however without supporting with further evidence the issue), to the god Sandon of the Cilician ( Tarsus ) pantheon. She suggested also a chronology as early as the beginning of the second millennium BC. Vassiliou on the other hand (p. 30-31) refers to Sandon (inadvertently?) as a Lydian god, which Greeks identified to Hercules.

Recapitulating, the word tyranny must be rather of Hellenopelasgic origin. In favor to this version may be moreover considered the verb «τυραγνάω» (spelling – tiragnao, meaning - tyrannize) that along with its derivatives such as «τυραγνία» (spelling – tiragnia, meaning - tyranny) or «τυραγνισμένος» (spelling – tiragnismenos, meaning - tyrannized), is still used in various Hellenic villages (where namely the elder “gn” is replaced by the double n - cf. also for example Papadiamantis, 1888). However, further investigation is needed, since, as noted above, still much depends on the etymological origin of the word itself.

P.S. Α: As a physical anthropologist, initially I got interested on the skeletons of the Marathon soldiers. Afterwards my concern turned towards the grandiose campaign of Darius the Great to the north of the Danube River , which (campaign) although unsuccessful, however had very important impacts to the next historical events (even those related to the present days). The Marathon epigram and some further thoughts on Thermopylae battle brought my attention into the corresponding facts as well. The analysis that proceeds here I did prefer it would have being advanced by more specialized, although kindred, scientific branches such as archaeology, ethnology, history or linguistics. However, because I found little data to step upon, I felt the need to go ahead by myself.

P.S. Β: The present text had been sent by e-mail on March 14th 2017 to the Secretariat of an international congress regarding cultural heritage and tourism, held at Konya ( Turkey ). The organizers included my communication at the congress program to be presented on May 2017. Unfortunately very serious illness kept me bedridden and I did not succeed travel to the neighboring country. Thus I express my gratitude to the president of the Anthropological Association of Greece (and my father) Dr of Anthropology Aris N. Poulianos for the translation, the final elaboration, the typing and the uploading on the Internet of the present brief text.

BIBLIOGRAPHY

Aeschylus – Prometheus Bound.

Babiniotis G. etymological lexicon (2011) – entry: τύραννος.

Demetrakos D. lexicon (1959) – entry: τύραννος.

Goldman Hetty (1940) – The Sandon Monument of Tarsus. Journal of the American Oriental Society. Vol. 60, No. 4, pp. 544-553.

Herodotus’ Histories (1st book named “Kleio”).

Homer – Epics (Iliad and Odyssey).

Liddell G. & Scott R. dictionary (2007) – entry: tyranny.

Maronitis N. D. (1964) – Herodotus’ Kleio translation. Govostis (Γκοβόστης) edition.

Papadiamantis Al. (1888) – Narrative "Abigail" ("Υπηρέτρα", line: Βασανισμένο μου κορμί, τυραγνισμένα νιᾶτα!…)

Poulianos A. N. (1980) – Oral reference on the “civil” Trojan War.

Poulianos N. A. (2014). – The quest to recover the fallen soldiers of Marathon. Ancient-origins.net.

Poulianos N. A. (2016 a) – The Secret Strategic Plans of Darius the Great. Ancient-origins.net.

Poulianos N. A. (2016 b) – What Went Wrong? The Real Story of the Battle of Thermopylae. Ancient-origins.net.

Poulianos N. A. (2016 c) – The Marathon epigram (in Greek: Το επίγραμμα του Μαραθώνα - cf. http://www.elzoni.gr/html/ent/797/ent.67797.asp).

Poulianos N. A. (2017) – Report (in Greek, concerning the Marathon epigram and the Thermopylae battle, towards the Greek Ministry of Culture, Prot. No 295 / 25 Jan).

Sophocles – Oedipus Rex.

Vassiliou V. – Notes / in Herodotus’ Kleio translation - Zacharopoulos (Ζαχαρόπουλος) edition - p. 30-31.

Wikipedia: English, Hellenic and Russian – entries: tyranny (τυραννία), tyrant, mythology.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ - RETURN TO THE CONTENTS